Tribute: Faas Wilkes (1923-2006)

Servaas (Faas) Wilkes was een bekende Nederlandse beroepsvoetballer, die zijn debuut maakte voor het Nederlands voetbalelftal op 10 maart 1946 in de met 6-2 gewonnen interland tegen Luxemburg. Deze voetballende gentleman wordt gezien als één van de beste en sierlijkste Nederlandse voetballers aller tijden.

En als tweebenige dribbelkoning was hij vooral bekend om zijn lange rushes en als raspingelaar. Voor Johan Cruijff was Faas Wilkes het grote voorbeeld. Daarom nodigde deze Wilkes in 1999 uit voor de wedstrijd van het "Oranje van de eeuw."

De stad Rotterdam heeft hem in 1983 de Wolfert van Borselenpenning toegekend. Faas Wilkes overleed op 82-jarige leeftijd in zijn woonplaats Rotterdam aan de gevolgen van een hartstilstand. Oud-KNVB directeur Henk Kesler roemde hem als een monument: ,,Hij heeft ons land op de internationale voetbalkaart gezet."

Bij de opening van het vernieuwde complex van XerxesDZB is het sportpark vernoemd naar deze legendarische voetballer. Vanaf 27 november 2010 heet het complex Sportpark Faas Wilkes.

Prof bij Inter Milaan

In 1949 kreeg Faas Wilkes dan eindelijk waar hij naar op zoek was, een club waar hij geld kon verdienen met voetbal. Inter Milaan bood hem een contract aan ter waarde van 60.000 gulden per jaar. Hij was na Gerrit Keizer (Engeland), Beb Bakhuys en Gerrit Vreeken (beiden Frankrijk) de vierde Nederlandse voetballer die in het buitenland ging spelen. Maar dit was de eerste echte grote transfer van een Nederlandse voetballer naar een buitenlandse topclub.

De KNVB was hier echter niet blij mee en sloot Wilkes vanwege zijn prof-status voor een aantal jaar uit van het Nederlands elftal. Bij de begrafenis van Wilkes betuigde KNVB-voorzitter Jeu Sprengers hierover zijn spijt.

"Il Tulipano"

In Italië sprak zijn speelstijl en uiterlijk de fans gelijk aan en Wilkes werd als snel de sterspeler van Inter. Hij kreeg er de bijnaam "Il Tulipano". Halverwege 1952 koopt Torino hem weg bij Inter. Door een knieblessure wordt het echter een teleurstellend jaar bij Torino en Wilkes vertrekt naar het Spaanse Valencia. Bij deze Spaanse club bloeit hij weer helemaal op en wordt letterlijk na een wedstrijd op de schouders van de supporters door de stad gedragen als eerbetoon voor zijn optreden. Samen met twee andere buitenlanders, Alfredo di Stéfano (Real Madrid) en Ladislao Kubala (FC Barcelona), groeide hij uit tot de meest legendarische voetballer in Spanje van die tijd.

VVV Venlo

Mede door gezondheidsproblemen keerde Wilkes in 1956 terug naar Nederland. Hij koos voor VVV uit Venlo omdat zij hem een jaarsalaris van 50.000 gulden wilde betalen. Het Nederlandse voetbal was echter nog steeds weinig professioneel en hij kon daardoor niet meer aarden in Nederland. Na twee seizoenen kocht Wilkes zichzelf vrij en ging als speler/trainer naar het Spaanse Levante in Valencia. Na een jaar in Valencia speelde Wilkes nog drie seizoenen voor Fortuna '54 en op 38-jarige verliet hij Fortuna voor zijn eerste liefde Xerxes waar hij tot zijn 40e jaar zijn voetbalcarrière heeft afgebouwd. Afscheid van het voetbal nam hij in 1964. Na zijn voetbalcarrière leidde hij met zijn vrouw een modezaak in Rotterdam.

Nederlands elftal

De behendige dribbelaar kwam 38 keer uit voor Oranje, waarvoor hij in totaal 35 keer scoorde. Dit aantal goals had veel hoger kunnen zijn als hij tussen 1949 en 1956 gewoon voor Oranje had mogen uitkomen. Pas toen het profvoetbal in Nederland enigszins werd ingevoerd, was hij weer welkom als international. Toch is hij met dat aantal lange tijd, van 4 november 1959 tot 4 juli 1998, recordhouder gebleven. Dennis Bergkamp loste hem uiteindelijk af als recordhouder. Wilkes speelde zijn laatste interland in 1961.

Samen met Abe Lenstra en Kees Rijvers vormde Wilkes in Oranje wat destijds "het gouden binnentrio" werd genoemd. Van de tien interlands die zij samen speelden werd er slechts één verloren.